Ik sta nu al 3 weken in het 3de leerjaar, P5.
Het is ongelooflijk hoe sterk de band tussen mij en de kinderen is. Vandaag was nog eens een bevestiging hiervan. De leerlingen hadden samen met Mr. Georges de opbouw van een brief besproken. Ondertussen was ik voorbereidingen aan het treffen voor een les kloklezen dat ik mocht geven. De opdracht luidde als volgt: “Schrijf een brief naar een vriend of vriendin over het leven op school.” De les liep naar zijn einde. Mr. Georges riep me bij hem. Hij toonde het werk van Oran, een van de leerlingen. Ik las: “My teacher is Mr. Georges. He is not alone. Miss Conolly and Tessa are there to help him. Miss Conolly is an assistant and Tessa comes from Belgium. The both of them are so amazing.” Het klinkt misschien stom, maar ik was diep ontroerd. Als ze problemen hebben met een taak komen ze bij mij. Ze vragen me om mee te spelen met voetbal. Wat ik met veel plezier doe. Ik heb per ongeluk 2 keer gescoord. Sindsdien ben ik een “professional footbal/teacher” Ik geniet volop van mijn stage en mag er niet aan denken dat het bijna voorbij is. De leerlingen moeten elke dag na lunch lezen. Dit doen ze in een boek uit de ‘accelerated reading’ bibliotheek.
‘Accelerated reading’ start vanaf P4. Per leerjaar wordt er verwacht dat je al een niveau hebt behaald. Je start van dat niveau vb. P4 niveau 0. Daarin heb je 0.1, 0.2, tot 1. Ze nemen een boekje van 0.1. Ze lezen het boekje en beantwoorden op de computer vragen over dat boekje. De leerlingen moeten 10/10 halen. Als dit lukt mogen naar een boek van 0.2 enz.. Lukt het niet dan nemen ze een ander boekje van 0.1. De leerlingen zouden per week 2 testen moeten kunnen afleggen. De punten van alle leerlingen in de klas worden opgeteld. Daarvan wordt het gemiddelde percentage berekend. Om de leerlingen te stimuleren heeft de directrice er een competitie aan vastgehangen. Elke week wordt op vrijdag het gemiddelde van de klas weergegeven. Wie op het einde van de maand de beste score heeft, mag als klas kiezen welke beloning ze willen. Meestal is dit iets lekkers zoals frietjes. Ook individueel kunnen ze prijzen verdienen. Per test krijg je punten. Afhankelijk van het aantal correcte vragen, moeilijkheidsgraad van het boek en het aantal gelezen boeken krijg je meer punten. Elke leerlingen heeft een persoonlijke score die ze moeten proberen halen. Lukt dit dan mogen ze uit de prijzendoos een cadeau kiezen. De leerlingen zijn enorm gemotiveerd. Ze willen individueel een prijs maar willen ook hun best doen voor hun klasgenootjes. Leerlingen gaan geconcentreerder lezen en proberen meer na te denken over wat er staat geschreven. Vele leerlingen lezen hun boek zelfs 2 keer. 1 keer om de grove lijnen te kennen en een 2de keer om het verhaal echt grondig te lezen. De school is beginnen werken met ‘accelerated reading’ omwille van het gebrek aan motivatie om te lezen. Hiermee bereiken ze echter meer dan ze denken. De leerlingen gaan niet alleen liever beginnen lezen maar gaan ook beter begrijpen wat in de tekst staat. In België is onlangs uit een onderzoek gebleken dat Belgische leerlingen slecht scoren op begrijpend lezen. Ik kan onmogelijk de volledige methodiek van ‘accelerated reading’ toepassen op mijn school. Ik kan wel proberen een positieve attitude t.o.v. begrijpend lezen te ontwikkelen. Dit zou als gevolg moeten hebben dat ze ook beter presteren op begrijpend lezen toetsen. Dit idee ga ik verder proberen uitwerken. Jullie worden op de hoogte gehouden! Vandaag schrok ik even.
Mr. Georges toonde mij de planning die hij moest volgen. Elke dag moet hij 30 minuten ‘literacy’ geven, 30 minuten ‘maths’, 30 minuten ‘religion’, 30 minuten ‘writing’, 30 minuten ‘around the world,’ 15 minuten op de computer, 15 minuten ‘accelerated reading’ en 15 minuten voorlezen. Daarnaast moeten de leerlingen elke week een boekverslag schrijven. Dit schrijfproces zou door de leerkracht moeten worden begeleid maar daar blijft bijna geen tijd voor over. Ik merkte dat er een enorme druk op zijn schouders lag. Niet enkel op die van hem. Doordat hij een druk ervaart, is er minder tijd voor ‘leuke’ en ontspannende momenten. De kinderen ervaren de druk en komen hierdoor met tegenzin naar school. Het is een vicieuze cirkel. Naast deze drukke planning moeten de leerkrachten allemaal 1 zelfde richtlijn volgen. Allemaal moeten ze werken met ‘taskboard’. Op dit bord staat welke leerlingen welke oefening moet maken. Deze verschillende soorten oefeningen per moeilijkheidsgraad liggen in de kast. De leerlingen nemen een oefenblad als ze klaar zijn met hun werk. De leerlingen moeten bij een instructie op de mat gaan zitten voor het digitale bord. Ikzelf heb hierover mijn bedenkingen. Een verplaatsing is een goed idee maar op de mat verlies je het overzicht van je leerlingen. Binnen ‘literacy’ heb je ook een bepaalde structuur die ze elke keer moeten gebruiken. Elke keer leest de leerkracht een verhaal voor. Daarover moeten ze dan vragen beantwoorden. Daarna leren ze wat grammatica. Die moeten ze dan toepassen op zinnen uit de tekst. Het is een drukke en intensieve dag voor zowel de leerkracht als de kinderen. Ik heb heel veel respect voor de leerkracht en hoe hij omgaat met de druk, en voor de leerlingen die een hele dag aan een stuk uiterst geconcentreerd proberen werken. Na 1 week P4 te volgen kwam ik tot het besef dat dit moeilijker ging zijn dan ik dacht.
Ik doe namelijk in België stage in het derde leerjaar. Mijn bachelorproef moet over iets gaan dat ik tijdens die stage kan toetsen. Mevrouw Smyth, de directrice van ‘Sacred Heart Boys Primary School’, begreep dat het voor mij eenvoudiger was stage te lopen in P5. Deze jongens hadden namelijk dezelfde leeftijd als leerlingen uit het derde leerjaar. Na overleg met de leerkrachten, mocht ik mijn 2de week stage starten in P5. P5 is een klasje met 22 jongens. Er is 1 leerling die extra begeleiding nodig heeft voor het omgaan met zijn emoties en met andere leerlingen. Deze extra begeleiding geeft Miss. Conolly. Zij werkt elke dag van 9.15u tot 14.30. Normaal zou ze enkel Cailleain mogen helpen maar zij doet veel meer dan dat. Zij zorgt ervoor dat de taken voor de leerkracht dragelijker worden. Mijn leerkracht is Mr. Georges. Hij is de vervanger van een vrouw op zwangerschapsverlof. Hij is meteen ook de enige mannelijke leerkracht. Mijn eerste dag in P5 was onvergetelijk. Mr. Georges liet mij niet knippen en plakken. Hij vroeg mij om een iets trager en minder sterk groepje te ondersteunen. Het ging over afronden tot tien- en honderdtallen. Onmiddellijk haalde ik mijn trucjesdoos boven en gebruikte ik een (op 5 seconden verzonnen) stappenplan. De leerlingen begrepen het beter en konden hierdoor ook vlugger werken. Doordat zij vlugger werkten kon ik ook een handje bijsteken bij de ‘hogere’ groep. Dit voor enkele uitdagende oefeningen. Ik was van mezelf geschrokken hoe snel de leerlingen en ik groeiden. Zij groeiden omdat ze elke stap die ze zeiden moesten verwoorden. Ik haalde alles uit de kinderen. Ik groeide door naar hen te luisteren en hun woordenschat op te nemen. Miss Connoly was echt een schatje. Net als de kinderen was zij enorm geïnteresseerd in het Belgische leventje. Ik had een spelletje gemaakt. Een soort ‘cluedo’ over het leven in België. De leerlingen waren enorm enthousiast. Op het einde van de dag was ik absoluut niet moe. Ik had zoveel energie gehaald uit het enthousiasme en de vriendschap met de leerlingen en keek al uit naar de volgende dagen. 20 februari en ik was er helemaal klaar voor. Vandaag was mijn eerste stagedag.
Vooraleer ik mijn verhaal begin te vertellen misschien een woordje meer over de school waar ik stage mag volgen. St. Marys is een katholieke jongensschool met 7 klassen: P1: 4-5 jaar; P2: 5-6 jaar; P3: 6-7 jaar; P4: 7-8 jaar; P5: 8-9 jaar; P6: 9-10 jaar en P7: 10-11 jaar. Het aantal leerlingen in de klas varieert tussen 18 tot 33 leerlingen per klas. De leerlingen zijn verplicht een uniform te dragen. Het uniform bestaat uit een groene T-shirt met daarboven een zwarte trui van de school. Ze dragen een zwarte kostuumbroek met een elastiek. De schoenen zelf moeten ‘deftige’ zwarte schoenen zijn. Sneakers zijn niet toegelaten, dus de jongens dragen kleine zwarte kostuumschoentjes. Een dagje op school ziet er als volgt uit: De les zelf begint om 08.45u. Leerlingen die dit kunnen betalen, kunnen ’s morgens vroeger naar school komen om te ontbijten. Kinderen waarvan de ouders het financieel niet breed hebben, mogen gratis ontbijten. De school wil namelijk dat alle kinderen zonder honger, de dag op een goede manier kunnen starten. Om 10.30 u eten de leerlingen in de klas een stuk fruit indien ze hiervoor hebben betaald. Om 10.45 u hebben ze speeltijd tot 11u. P 1 t.e.m. 3 hebben lunch om 12u, starten terug met de lessen om 12.30 en gaan naar huis om 13.30u. P 4 t.e.m. 7 hebben lunch om 12.30, starten terug met de lessen om 13u en gaan naar huis om 14.30u. Dit doen ze omdat de jongere leeftijden in de voormiddag heel geconcentreerd moeten werken en veel leerstof dienen te verwerken. Ze willen hen niet overbelasten met te veel nieuwe informatie. Verder willen ze dat er nog voldoende tijd over blijft om te spelen of deel te nemen aan groepsactiviteiten na school. In Noord-Ierland gaat men ervan uit dat leerlingen vol frisse moed dan de volgende ochtend opnieuw starten. Na de schooluren worden er verschillende activiteiten georganiseerd. Activiteiten die door de school worden georganiseerd zijn gratis. De echte opvang moet betaald worden. Hoe zag mijn eerste stage dag eruit? De directrice gaf ons een woordje uitleg. Zoals eerder door onze school verteld mag je de kinderen niet aanraken. Ook je gsm mag je om privacy redenen niet gebruiken tot je de school verlaat. De directrice vertelde ons ook over de omgeving waarin deze leerlingen opgroeien. Er zijn heel veel eenoudergezinnen, er is een hoge suïcidegraad (ook onder de leerlingen en een groot voorkomen van alcoholverslaving. Veel leerlingen hebben al enige bagage mee. De dag wordt gestart met een Engels gebedje en een update door de directrice over de gebeurtenissen die plaats zullen vinden in de klassen. St. Marys, de school waar ik lessen volg in Belfast, plaatste mij bij P3, ondanks dat ik bij het invullen van de voorkeurslijst de oudere leeftijden had aangeduid. P3 was de klas van Miss. Morris. Op mijn eerste stagedag had Miss. Morris een cursus dat ze moest volgen en werd ze vervangen door Mr. Murly. Deze man was eigenlijk op pensioen maar komt als vrijwilliger les geven als er vervanging nodig is. Deze man was zeer vriendelijk. Hij stelde enkele regels voor aan de leerlingen waardoor ze rustig werden. Na het aandoen van de turnkleren, gingen we naar de sportzaal. Daar zaten alle leerlingen. Elke dinsdag oefenen de leerlingen namelijk voor het ‘assembly’ dat elke vrijdag plaats vindt. Na het sporten was mijn ‘eerste break’ als leerkracht aangebroken. De leerkrachten in de leraarskamer waren ongelooflijk lief. Iedereen was enorm geïnteresseerd. Ze gaven onmiddellijk enkele namen van plaatsen die we zeker moeten bezoeken. Na de ‘break’ hadden we les met de kleinste leerlingen. Ik vind het een zeer leuke leeftijd maar persoonlijk gaat mijn voorkeur meer uit naar de oudere leeftijd waarbij ik minder moet stil staan wat ze kennen en nog niet kennen. De dag vloog voorbij en voor ik het wist, ging de laatste bel. Ik had enorm genoten van mijn eerste dag en keek ernaar uit Miss. Morris les te zien geven. Maandag kwam een vriend van me op bezoek. Om 17 uur zou hij aankomen in de luchthaven van Dublin. Om zo veel mogelijk tijd te besparen (en dus zoveel mogelijk tijd met hem te winnen) vertrok ik om 12 uur uit Belfast naar Dublin. Eenmaal ingecheckt in het hotel ging ik op zoek naar een bus die reed naar het vliegveld.
Na een heerlijk terugzien besloten we samen iets te gaan eten. Een fantastisch eetplaatsje dat ik hier in Ierland heb ontdekt is ‘Nando’s’. Hier neem ik elke bezoeker mee naar toe. De volgende dag kochten we een treinticket naar ‘Howth’. Een mooi romantisch oud stadje waar je aan het water kan wandelen, kastelen kan bezoeken en bergen beklimmen. 1 probleem, het vinden van het station bleek niet zo eenvoudig. We liepen langs de mooie bruggen van Dublin en kwamen na 4 conversaties met inwoners van Dublin, eindelijk aan in het station. Het was een heerlijke maar koude dag in het stadje. ’s Avonds liepen we door de straten van ‘Temple bar’ en aten we in een klein maar fijne pizzeria. Woensdag was het Valentijn. Na een lekker ontbijt, maakten we een wandeling door de drukke stad. Het was zo fijn om de kleine bloemenkraampjes te zien openbloeien, om de mensen te zien met chocolade en cadeautjes. De sfeer die er hing was zo fijn. Ook ik kreeg een roosje! Mijn eerste bloemetje op Valentijn en dat nog wel in Dublin! Na wat shoppen en eten gingen we ’s avonds naar de film. Er waren geen ondertitels en de zaal was heel klein. Toch gaf mij dat een veel leuker gevoel dan de grote koude cinemazalen in België. De volgende morgen stonden we vroeg op om terug te keren naar het vliegveld in Dublin. Ik heb enorm genoten van hem terug te zien! Nu pas merk je hoe lang je al weg bent. En toch voor even had ik een beetje heimwee. Vrijdag 9 februari. Het was vroeg in de morgen toen Ime en ik met onze rugzak vertrokken.
We namen de bus naar ‘City centre’ en daarna naar Coleraine. Eenmaal daar aangekomen gingen we op op zoek naar het startbord. Startbord van wat? Wel, in Noord-Ierland is er een groot wandelpad, de ‘Ulsterway’ genoemd. Het wandelpad is 1000 km lang. Ime en ikzelf kozen ervoor om een stukje ervan te bewandelen. De eerste uren wandelden we op het pad en op de rotsen. De golven waren gigantisch. Ze waren zo sterk, zo groot en zo overweldigend! Het geruis kan ik me nog perfect voor de geest halen. Even later kwamen we aan een zandstrand. De golven daar leken al iets meer tot rust gekomen. Met onze schoenen stapten we door het natte zand. De warme zon was heerlijk en onze schoenen droogden vlug op. Naar de avond toe kwamen we terecht in een wei. Het werd steeds kouder. Overal lagen er plassen. Eentje ontwijken was onmogelijk. Onze schoenen waren doorweekt en hingen vol modder. Uiteindelijk kwamen we terug bij de weg vlak aan de kust. Het werd donker en we moesten een slaapplaats vinden. Niemand ging ons echter met zo vuile schoenen binnenlaten dus stapten we opnieuw richting kust om daar in het ijskoude water onze schoenen proper te maken. Met ijskloppen van voeten zetten we onze tocht verder op weg naar ‘Buchmills’. De stad die we al eerder met school hadden bezocht. Eenmaal daar aangekomen vroegen we aan inwoners advies i.v.m. een slaapplaats. Zij verwezen ons door naar een hostel iets verder uit de stad. Online konden we het hostel terugvinden en aan een verlaagd tarief een kamer huren. Aangezien dat hostel uit de stad was, besloten we eerst in de stad iets te eten. De mensen daar verwezen ons naar een goede pizzeria iets verder op. Daar kregen we een overheerlijke pizza voorgeschoteld van onvoorstelbare lieve mensen. Om 8 uur waren onze buikjes gevuld en besloten we een taxi te bellen. Na 9 keer te worden afgewezen door verschillende taxibedrijven, zat er niks anders op dan te voet te gaan. Wat we niet wisten was dat het 3 kwartier stappen was. Een dikke tegenvaller én we moesten ons haasten! Het eerst kwartier was perfect te doen. Plots kwamen we aan een stuk straat dat niet verlicht was. We waren even aan het twijfelen. We probeerden nog een lift te regelen maar tevergeefs. We volgenden het donkere pad. Alsof het niet gevaarlijk genoeg was verdween het voetpad. We konden niet meer terugkeren, terwijl we nog meer dan een kwartier moesten. Met onze zaklampen aan liepen we door, op onze hoede voor de auto’s. Uiteindelijk kwamen we aan bij het hostel. Die dag hadden we 30 km gewandeld. Over een avontuur gesproken. De volgende morgen stond Ime haar voet dik. Waarschijnlijk had ze hem omgeslagen maar niet gevoeld door de kou. Ze besloot dat ze toch wou doorwandelen. We keerden terug naar de plaats waar we vorige dag waren geëindigd. Met school hadden we al de ‘Giant Causeway’ bezocht. Deze keer besloten we niet naast maar op de kliffen die de kust afsloten, te wandelen. Ik was overweldigd. Volledig onder de indruk. Diezelfde krachtige, wilde en enorme golven die gisteren zo een grote indruk hadden gemaakt, waren nu heel rustig. Nog zacht kon je het geruis horen. Alsof ze de rotsen waartegen ze gisteren zo hard beukten, nu streelden. Ik wou dat ik het exact kon beschrijven zoals het voelde zodat ook jullie konden meegenieten van dit kleine wonder. Dat moment zal me altijd bij blijven. Samen met onze huisgenoten gingen we Cave Hill bezoeken. Om 9 am vertrokken Ime, Kamiel en ik op avontuur.
Wij wouden te voet naar Cave Hill. De 3 andere meisjes besloten 3 uur later een bus te nemen. We zouden op het zelfde moment toekomen. We waren slechts 20 minuten aan het stappen of we stootten op een eerste probleem. We moesten naar links. Daar woonden de protestanten. Een grote poort met prikkeldraad en scherpe pinnen zorgde ervoor dat dit onmogelijk was. Een probleem dat Ime en ik ook al hadden gehad maandag. We bleven doorstappen in de hoop dat er ergens een opening was in een poort. Helaas. We vroegen een man om hulp. Blijkbaar worden alle poorten op zondag gesloten. De reden weten we nog niet. Door het nemen van een grote maar noodzakelijke omweg, stapten we veel langer dan verwacht. We waren bijna aan de start van de berg tot een oude man ons tegenhield. Hij was een oudstrijder en vertelde ons enkele gruwelijke verhalen van vroeger. Hoe hij zag dat mensen benen afkapten zodat ze niet naar de hemel konden stappen. Hoe hij mensen moest doodschieten en zag doodgeschoten worden. Hoe hij Belfast heeft zien veranderen. Enerzijds was ik blij dat de man ons wat meer vertelde. Anderzijds merkten we hoe groot de trauma’s waren. En hij was vast niet alleen. Uiteindelijk kwamen we bij de start van de berg. Ik deed mijn jas uit want de zon gaf ongelofelijk veel warmte. Na lang stappen bereikten we de top. Het uitzicht was onbeschrijfelijk. Je mag nog zoveel foto’s nemen, het gevoel dat je hebt is niet op camera vast te leggen. Toen kreeg ik een geweldig idee. We hadden wifi op de berg. Ik belde mijn vriend op via facebook. Hierdoor konden we elkaar live zien. Ik toonde hem waar ik stond. Zo leek het alsof hij bij me was en alles even sterk beleefde als ik. Na ons gesprek belde ik mijn mama op. Die kon helaas niet opnemen. Toen belde ik een vriendin van mijn oma op. Zij was zo lief om mijn oma en opa te helpen met facetime. Hierdoor kon ik ook hen live zien. Wat een moment. Mijn opa en oma zijn nog nooit zover weg geweest en nu waren ze op 370 m op een berg in Belfast. Hun ogen glunderden. Hoe fijn was dat. Hierna gingen we weer de berg af. Na bewandelen van veel te modderige paden kwamen we toe in Belfast Castle waar we een kleine stop hielden. Eenmaal aan de bushalte kwam ik tot het besef dat ik nog niet wou stoppen. Ik wou meer stappen. Ime en Kamiel waren overtuigd en gingen met mij mee. Te voet terug. Eenmaal thuis keek ik hoeveel km we gestapt hadden. Hou je vast… 25,1 km! Ik was zo ontzettend fier! Het gekke was dat ik de berg al begon te missen. Het uitzicht, de natuur, de vrijheid die je voelde. Dit was misschien de eerste maar zeker niet de laatste keer op Cave Hill. Maandag
Wie is Ime? Ime is een studente uit Leuven. Wij wonen samen hier in Beechmount. We doen bijna alles samen. Uit het raam van ons huis kan je verschillende bergen zien. We besloten er naar toe te wandelen. Het was een heerlijke wandeling. Wat wel enorm opviel was het afval. Overal lag er afval. We konden bijna geen foto’s nemen zonder dat er afval op stond. Het blijft ons een raadsel hoe dit kan, zelfs zo hoog in de bergen. Dinsdag Alle studenten van Erasmus waren uitgenodigd voor een ontbijt met de directeur van Sint Marys, Peter Finn. Dit is de school waar wij nu les volgen. Het was een typisch Engels ontbijt: ei, spek, worsten, bonen, scones, speciale soorten patatten en pannenkoeken met daarnaast nog gezonde dingen zoals fruit en yoghurt. De mensen hier zijn best grappig. Ze promoten hun Engels ontbijt en zeggen dat het de lekkerste is van allemaal. Daarna fluisteren ze dat het ook wel het ongezondste is van allemaal. Woensdag ‘European Integration’ is een vak dat wij volgen. En wat voor één! Onze taak? Zoveel mogelijk plaatsen bezichtigen met een zeer intelligente begeleider, Gerrit. Eerste stop: Giant Causeway. Dit is een grote rotsformatie aan de Noord-Oostkust van Noord-Ierland. Ik zou willen omschrijven hoe prachtig het was, maar woorden schieten tekort. Tweede stop: Old Bushmills Distillery. De plaats waar we konden zien hoe de whiskey word gemaakt. Na een zeer interessante rondleiding, kregen we de kans om eens te proeven van 2 soorten whiskeys. Van die betere schooluitstappen ;). Derde stop: de touwbrug van Carrick-a-Rede Door de slechte weersomstandigheden (wind, regen, hagel) Mochten we helaas de brug niet oversteken. Wees er dus maar zeker van, hier kom ik terug! Donderdag We kregen meer informatie over onze 6 weken durende stage. Daarbij vernoemde de leerkracht enkele belangrijke weetjes. Leerlingen dragen uniform. Juffen mogen geen blauwe jeansbroek dragen en meesters komen best in een hemd, stoffen broek en met een das. Gebedjes gebeuren 3 keer per dag. De leerkracht heeft een voorbeeldfunctie. Het beroep leerkracht wordt hoog in het vaandel gedragen. Je mag de leerlingen niet knuffelen en zij jou ook niet. Eerlijk, het schoolconcept beangstigt mij een beetje. Ik als toekomstig leerkracht heb een eigen idee van hoe ik wil lesgeven en hoe mijn school eruit zou zien. Ik wil een warme school waar de afstand tussen leerkracht en leerling klein is. Waar kinderen hun emoties durven uiten aan leerkrachten. Waar de klas aanvoelt als een tweede thuis. Waar kinderen zichzelf kunnen zijn. Ik weet niet in hoeverre dit mogelijk is door de regels op mijn stageschool. Ik hou jullie op de hoogte! Na deze uitleg waren enkele Erasmusstudenten en ikzelf klaar om een examen af te leggen voor het vak muziek. We kregen een regenboog haiku. Elk kleur had zijn haiku. We kozen een kleur en bekeken de tekst grondig. Het doel: de woorden omzetten in muziek die de sfeer exact kan weergeven. Na een kwartiertje waren we klaar. Ons muziekstuk werd opgenomen en we kregen onze punten. A- met enkele lovende woorden! Dit is dus zéér goed! Een momentje om fier op te zijn. Gaatjes? De gaten in mijn dagen kan je opvullen met
|